Zaburzenia afektywne dwubiegunowe to grupa nawracających zaburzeń afektywnych. W ich przebiegu występują przede wszystkim przeciwstawne zaburzenia nastroju i aktywności: zespoły depresyjne i maniakalne/hipomaniakalne.

Nie ma odrębnych kryteriów diagnostycznych dla dzieci i dorosłych. Jednak w przypadku dzieci i młodzieży mamy trochę odmienny obraz kliniczny z podstępnym początkiem, pod maską innych zaburzeń psychicznych. Efektywność leczenia CHAD (choroby afektywnej dwubiegunowej) zależy w dużym stopniu od szybkiej interwencji psychiatrycznej . Ponieważ im dłużej trwa nieleczona choroba lub prodrom choroby tym rokowanie gorsze.

W klasyfikacji WHO, obowiązującej w Europie (ICD-10) , pierwszy epizod hipomanii/manii jest kodowany oddzielenie. Dopiero więc kolejny epizod zaburzeń nastroju pozwala na postawienie diagnozy Choroby Afektywnej Dwubiegunowej. Wg klasyfikacji  amerykańskiej (DSM-5) choroba afektywna dwubiegunowa natomiast rozpoznawana jest już przy pierwszym epizodzie spełniającym kryteria hipomanii/manii. Objawy maniakalne obejmują :

• wzmożony, ekspansywny lub często w przypadku dzieci tylko drażliwy nastrój
• wzmożoną aktywność , stan podwyższonej energii
• zmniejszoną potrzebę snu
• wzmożoną rozmowność
•  łatwa odwracalność uwagi i trudność w koncentracji
• wzmożone poczucie własnej wartości, wielkościowość
• gonitwa myśli lub subiektywne wrażenie że myśli przyspieszają
•  nasilenie aktywności ukierunkowanej na cel lub pobudzenie psychomotorycznej
• nadmierne zaabsorbowanie przyjemnymi aktywnościami

Choroba afektywna dwubiegunowa jest chorobą przewlekłą o trudnym do przewidzenia przebiegu. Okresy remisji, nawroty, zmiany faz – wszystko jest kwestią indywidualną i trudną do oszacowania rokowniczego. Jednakże dobrze dobrane leczenie stabilizujące nastrój pozwoli utrzymać chorobę w ryzach . Dobra współpraca lekarza i terapeuty z pacjentem jest gwarantem pomyślnego przebiegu choroby.