Stres jest nieodzownym i naturalnym elementem naszego życia. W ciągu życia człowiek musi wykształcić mechanizmy adaptacji do stresorów. Reakcja stresowa uruchamia w konsekwencji mechanizmy neuronalne, endokrynologiczne i fizyczne. Przewlekły stres lub przewyższający nasze możliwości adaptacyjne może prowadzić do szeregu zaburzeń psychicznych i somatycznych.

Szybkie tempo życia we współczesnym świecie nie pomaga nam. Jesteśmy poddani presji względem osiągnięć szkolnych czy zawodowych. Praca powinna być ciekawa, dobrze płatna, społecznie atrakcyjna i jeszcze przyjemna. Poza tym życie rodzinne także powinno być pierwszorzędne – świetny dom, wspaniały partner/ partnerka, cudowna gromadka szczęśliwych dzieci. To jednak nie wystarczy – bo przecież trzeba mieć jeszcze hobby. Nieprzeciętną i wzbudzającą powszechne uznanie pasję. Która dobrze prezentuje na zdjęciach w portalach społecznościowych.

Duża presja, duży stres. A stres jest jeszcze większy kiedy któryś element z tej konfiguracji szwankuje. Paskudny szef który lubi wyżywać na podwładnych, presja wyników. Problemy finansowe, brak wsparcia partnera, rozwód, problemy szkolne dziecka, choroba w rodzinie – to kolejne stresory. A w rezultacie ich spirala, niekończące poczucie, że coś robi się źle. Objawy narastającego stresu są często nieswoiste, zależą od naszych indywidualnych predyspozycji. Pojawia się obniżony nastrój (smutek, czasem płaczliwość). Nie opuszcza nas nieokreślone poczucie lęku, że wydarzy się coś złego, strach towarzyszy wielu aktywnościom. Zamartwianie, często drażliwość, problemy ze snem. Wreszcie pogarsza się nasze funkcjonowanie społeczne i zawodowe.