Zaburzenia zachowania  wieku rozwojowego to szczególne wyzwanie w praktyce pedagogicznej i psychiatrycznej. Obejmują zróżnicowane nieprawidłowe zachowania przepojone agresją – określane przede wszystkim jako opozycyjne, buntownicze i antyspołeczne. Przykładowo są to: przeciwstawianie się oczekiwaniom dorosłych i wagarowanie, kłamstwa, ucieczki z domu, również przemoc fizyczna, wymuszanie zachowań seksualnych. Zachowania zachowania mają charakter powtarzalnych wzorców trwających stosunkowo długo.

Agresja

Antyspołeczne zachowania obejmują trzy formy zachowań agresywnych: agresję fizyczną, słowną i relacyjną. Fizyczna agresja obejmuje  bicie, kopanie, popychanie, wandalizm. Słowna agresja  – wyzywanie, poniżanie, grożenie, wyśmiewanie. Agresja relacyjna – obmawianie, rozsiewanie fałszywych plotek, wykluczanie ze wspólnych zabaw.

Zaburzenia zachowania z prawidłowym lub nieprawidłowym procesem socjalizacji

Zachowania dyssocjalne lub agresywne charakteryzujące zaburzenia zachowania mogą być ograniczone do środowiska rodzinnego. Częściej zaburzenia zachowania  widoczne są w szkole i mogą przebiegać z globalnie nieprawidłowym związkiem dziecka z innymi dziećmi (dziecko odrzucone, odizolowane, niepopularne, bez bliskich przyjaciół) lub prawidłowym procesem socjalizacji (dziecko dobrze zintegrowane z grupą).

Zaburzenia opozycyjno-buntownicze

W przypadku zaburzeń opozycyjno-buntowniczych mamy doczynienia z nasilonymi zachowaniami buntowniczymi, niszczycielskimi, negatywistycznymi, prowokującymi przy jednoczesnym baraku poważnych działań dyssocjalnych lub agresywnych , które naruszają prawa innych osób.