Zaburzenia rozwoju mowy i języka obejmują upośledzony wzorzec nabywania umiejętności językowych od wczesnego okresu rozwoju. Wśród logopedów i psychologów funkcjonuje popularny w krajach anglojęzycznych termin SLI (z ang. Specyfic Language Impairment)  definiowany jako zaburzenie mowy nie wywołane przyczynami anatomicznymi (wykluczone wady aparatu fonacyjnego czy artykulacyjnego), medycznymi (brak deficytów neurologicznych, wykluczone zaburzenia słuchu) czy niepełnosprawnością intelektualną.  Dzieci z tą grupą zaburzeń mają różny poziom trudności w ekspresji i rozumieniu mowy.  Mogą mieć problemy z artykułowaniem dźwięków , słów albo zdań, stosowaniem poprawnych konstrukcji gramatycznych, budowaniem złożonych wypowiedzi, a także zrozumieniem wypowiedzi innych osób, pamięcią fonologiczną/.  Zaburzenia te w okresie szkolnym mogą skutkować zaburzeniami pisania, czytania, opanowania zasad ortografii, ale także trudnościami w kontaktach interpersonalnych (trudność w rozumieniu komunikatów, poleceń)  i zaburzeniami emocjonalnymi.

Jąkanie i mowa bezładna są odmienną grupą zaburzeń są oddzielna grupą zaburzeń z grupy zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się głównie w dzieciństwie.